ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ''ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ''

Αναρχικός νους, αστείρευτο ανατρεπτικό χιούμορ, ανοιχτό μυαλό, γοητεία. Και πάνω απ’ όλα ταλαντούχα –και στην υποκριτική και στο τραγούδι. Ο λόγος για την Αντα Λιβιτσάνου, η οποία είναι μια απολαυστική «Λόλα» –προβάλλεται στον ΑΝΤ1 και είναι βασισμένη στην ομώνυμη επιτυχημένη αργεντίνικη σειρά. Η Αντα μας κρατάει συντροφιά κάθε απόγευμα, αφού η «Λόλα» είναι καθημερινή σειρά, ενώ τα βράδια τραγουδά με την μπάντα της, που έχει συντροφιά με το σύντροφο της ζωής της, τον Στέργο. Το καλοκαίρι, όταν τελειώσει με τις υποχρεώσεις της στα πλατό, θα κάνει μόνο λάιβ εμφανίσεις με την μπάντα της, στο «Ακρωτήρι Boutique», στον Αγιο Κοσμά, κάθε Πέμπτη. Παράλληλα, θα δίνει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο.

Η όμορφη Λευκαδίτισσα Άντα Λιβιτσάνου μοιάζει με ροκ συγκρότημα. Είναι όμορφη, μοιραία, αλλά κρύβει μέσα της ένα αντράκι… Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχτηκε να πρωταγωνιστήσει στη «όλα», όπου ένας άντρας με… τα όλα του μεταλλάσσεται σε γυναίκα και μοιράζεται μαζί μας τα ευτράπελα της νέας του ζωής… Φέτος η Αντα είναι ένα από τα πολυσυζητημένα τηλεοπτικά πρόσωπα, γιατί κατάφερε και έκανε τη διαφορά. Και σίγουρα η συνέντευξη που μου έδωσε είναι από τις πιο ξεχωριστές, αφού η γοητευτική ηθοποιός μιλάει χωρίς τυπικούρες και τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Παράλληλα με την υποκριτική η Αντα Λιβιτσάνου τραγουδά. «Volt» τιτλοφορείται η μπάντα της και το όνομα δεν είναι διόλου τυχαίο, αφού η Αντα είναι μια γυναίκα πολύ υψηλών volt… και πολυδιάστατη.«Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός πρέπει να τραγουδάει αλλά και να χορεύει. Οπότε δεν είμαι κάτι παράδοξο», τονίζει η ίδια.

-Θα αγαπάς σίγουρα, λοιπόν, το μιούζικαλ…

«Εχω παίξει το “Καμπαρέ”, την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” και το “Μάγο του Οζ”»

-Ο Ελληνας το αγαπάει το μιούζικαλ;

«Οταν είναι καλά στημένο ναι. Αν πάρουμε για παράδειγμα το “Κλουβί με τις τρελές” έχει σκίσει, είναι sold out».

-Πώς σου φάνηκε η «Λόλα» που ήταν καθημερινό σίριαλ; Από άποψη φόρτου εργασίας εννοώ;

«Αυτό δεν υπάρχει… Κανείς δεν μπορεί να το συλλάβει. Μόνον αν κάποιος το κάνει και όχι πάντα, γιατί εμείς παίζαμε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Αργήσαμε να ξεκινήσουμε γυρίσματα και το αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε στοκ επεισοδίων. Έτσι είχαμε απίστευτο άγχος και πολλές υπερωρίες. Δουλεύαμε ακόμα και Σάββατο».

-Θα ξανάκανες καθημερινό;

«Ηταν μια δύσκολη χρονιά… Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα ήθελα να ξανακάνω. Μπορεί αν είμαι σ’ αυτή τη δουλειά στα γεράματα, μπορεί να ξαναπαίξω σε καθημερινό, αν έχω βέβαια έναν πιο ξεκούραστο ρόλο (γέλια). Δουλεύω σαν σκύλος όταν θέλω, αλλά χάνεται η ποιότητα της ζωής μας. Και επειδή δεν ξέρουμε αν θα ζούμε σήμερα ή αύριο, δεν θεωρώ ότι πρέπει να χάνω τόσο χρόνο από τη ζωή μου για ένα πράγμα. Γιατί μετά δεν θα έχω αντοχή να κάνω κάτι άλλο που να με γεμίζει. Είχα να πάω σινεμά τέσσερις μήνες, γιατί δεν άντεχα από την κούραση. Είχα να πάω σουπερμάρκετ ένα μήνα και είχα μόνο νερό στο ψυγείο… Αυτά τα πράγματα δεν αναπληρώνονται όποιο κι αν είναι το κέρδος».

-Μου κάνει εντύπωση το πόσα απλά μιλάς για την καθημερινότητά σου, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις… Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους σου…

«Ναι, γιατί ίσως έχουν πιάσει τον παπά από τα… (γέλια). Κοίταξε, όσους έχω εγώ φίλους και τους αποκαλώ φίλους είναι αυτής της λογικής και γραμμής. Η επιτυχία ξέρεις δεν είναι δεδομένη, είναι ρευστή, δεν την ελέγχεις. Είναι θέμα τύχης. Δεν μπορείς να στηριχτείς στην επιτυχία και να πεις την έχω για πάντα».

-Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με τη μουσική και πώς αυτή με το θέατρο;

«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, είναι κομμάτι της ζωής μου. Κάθε μέρα ακούω τουλάχιστον δύο ώρες μίνιμουμ. Οχι ότι το θέατρο υστερεί στις προτιμήσεις μου. Απλά, μπορεί και έχεις περιόδους υποκριτικής ανομβρίας και να είσαι μια χαρά ευτυχισμένος».

-Είναι ερωτική η σχέση σου με τη μουσική;

«Δεν μου αρέσουν τα κλισέ. Σίγουρα η μουσική είναι κομμάτι του εαυτού μου».

-Αν έπρεπες να διαλέξεις μεταξύ των δύο, υποθέτω θα διάλεγες τη μουσική;

«Λάθος υποθέτεις, διαλέγω το θέατρο».

-Αυτό είναι σχήμα οξύμωρο;

«Ετσι είμαι εγώ… (γέλια). Κοίταξε, τη μουσική την έχω έτσι κι αλλιώς. Και να σταματήσω να τραγουδάω, μπορώ να ακούω μουσική και να την απολαμβάνω. Το θέατρο δεν θέλω να χάσω με τίποτα».

-Το σκυλί σου το έχεις ονομάσει Εντίθ, λόγω της αγάπης σου στην Εντίθ Πιάφ;

«Ναι, είναι ένα κοπρόσκυλο και τη βρήκα από τη Φιλοζωική, που τη μάζεψαν από το δρόμο χτυπημένη. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν θα ήθελε ένα χτυπημένο σκύλο. Τελικά μια χαρά είναι τώρα η Εντίθ. Κουτσαίνει λίγο, αλλά έχει και αυτό το χαβαλέ του και περνάμε όλοι υπέροχα οικογενειακώς. Στο σίριαλ παίζω μ’ ένα άλλο σκυλί, ράτσας όμως».

-Η μπάντα σου είναι ροκ;

«Παίζουμε κλασικά ροκ, σόουλ, φάνκι κ.ά. Όλα όμως έχουν μια ροκ ματιά, αφού όλοι μας στην μπάντα ακούμε ροκ. Αλλά δεν μπορούμε να βγούμε να παίξουμε σ’ ένα τόσο μεγάλο χώρο, όπως το “Ακρωτήρι”, ροκ, αφού δεν θα είναι αρεστό σ’ όλους».

-Εχεις μια μαγκιά στον τρόπο που μιλάς, όπως η ηρωίδα που υποδύεσαι στη Λόλα…

«Ναι γιατί δεν προλαβαίνω να βγω από το ρόλο. Αν με έπαιρνες τον Ιούλιο θα ήμουν άλλος άνθρωπος (γέλια)».

-Θα ήθελες να ήσουν αρσενικό;

«Οχι, δεν θα ήθελα να είχα γεννηθεί άντρας».

-Λένε ότι ο κόσμος αυτός που ζούμε είναι πιο εύκολος για τους άντρες και όχι τόσο για τις γυναίκες.

«Ο κόσμος είναι εύκολος για όσους σκέπτονται, δεν είναι θέμα φύλου. Οι άντρες έχουν άλλες ευκολίες, οι γυναίκες άλλες».

-Μα η ίδια η κοινωνία δημιουργεί εμπόδια στις γυναίκες…

«Νομίζω ότι οι ίδιες οι γυναίκες έχουν δώσει το δικαίωμα στην κοινωνία να τους δημιουργεί εμπόδια. Οταν ζητάς πράγματα που δεν μπορείς να τα φέρεις εις πέρας, τότε μόνος σου βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου. Η γυναίκα έχει καταντήσει να δουλεύει, να είναι μάνα, καλή σύζυγος και τελικά δεν κάνει τίποτα καλά. Δεν λέω ότι δεν μπορεί να τα συνδυάσει όλα, αλλά όχι μ’ αυτή την υστερία. Έχουν γίνει όλες καριερίστες και φτάνουν σαράντα χρόνων και δεν έχουν παιδιά και οικογένεια. Θλίβομαι να τις βλέπω. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το πρότυπο. Η αγάπη, η οικογένεια είναι αξίες που πρέπει να υπάρχουν.».

-Αυτό σημαίνει ότι οδεύεις προς τα σκαλιά της εκκλησίας;

«Δεν οδεύω στα σκαλιά καμιάς εκκλησίας. Ενας γάμος δεν θα μου δώσει το OK για να είμαι με τον άνθρωπό μου. Το κάνω και μόνη μου. Προτιμώ να συμβιώνω και είναι πολύ ωραίο. Επειδή, δηλαδή, θα έχουμε πάρει ένα χαρτί, σημαίνει κάτι; Τώρα, αν ο άντρας μου θέλει γάμο θα τον κάνω. Αλλά επειδή θέλει εκείνος, όχι επειδή θέλω εγώ. Δεν ψοφάω να βάλω νυφικό γενικώς…».

-Περισσότερο σου πάει το παντελόνι παρά το νυφικό (γέλια)…

«Εντάξει, καταλαβαίνω την ανάγκη των γυναικών για γάμο. Αλλά εμείς που είμαστε ηθοποιοί και για τους ρόλους μας φοράμε συνέχεια κοστούμια, το έχουμε βαρεθεί. Γιατί εντάξει, τι είναι ο γάμος στην τελική, μια θεατρική παράσταση, εγώ όμως δεν έχω την ανάγκη να την παίξω. Από την άλλη καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ζουν τη μαγεία που ζούμε εμείς και θέλουν να ζήσουν το παραμύθι. Ας το κάνουν. Ο γάμος δεν φέρνει απαραίτητα την ευτυχία. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος πριν, δεν θα είσαι και μετά».

-Η αιώνια αντιπαλότητα των δύο φύλων θα σταματήσει ποτέ να υφίσταται;

«Η γυναίκα ιστορικά έχει αποκοπεί από πάρα πολλά πράγματα και αφενός από την εκκλησία. Γι’ αυτό και δεν είμαι υπέρ του συστήματος και απέχω από’ αυτό. Γενικότερα όμως στη ζωή δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τα φύλα, έχει να κάνει με την ποιότητα του μυαλού. Μια έξυπνη πραγματικά, για παράδειγμα, γυναίκα, δεν θα αμφισβητηθεί ποτέ από έναν άντρα. Αντίστοιχα ένας άντρας χαζός ή αφελής δεν εκτιμάται από μια έξυπνη γυναίκα».

-Θέλεις να κάνεις πολλά παιδιά;

«Τέσσερα σίγουρα όχι. Δύο όμως θα ήθελα, για να έχει παρέα το ένα το άλλο. Επειδή είμαι μοναχοπαίδι από το πρώτο γάμο του πατέρα μου, ο οποίος ξαναπαντρεύτηκε και έκανε άλλα τρία, εκτιμώ πάρα πολύ ότι έχω αδέλφια. Ανά πάσα στιγμή τρέχουν για μένα και εγώ για εκείνα».

-To καλοκαίρι θα το περάσεις σε κάποιο νησί υποθέτω;

«Ναι, να κάνουμε λίγο διακοπές να γίνουμε άνθρωποι».